Waarom zeurt iedereen nu toch zo over de NS?

Omdat ik sinds een half jaar weer in mijn eigen woonplaats Delft werk, ga ik niet meer dagelijks met de trein. Zo ben ik dus een tijdverstoken geweest van de prachtige poëtische mededelingen van de treinomroeper. Geen blaadjes op de rails, geen aanrijdingen met persoon, hond op het spoor of niet gearriveerd personeel…. Het was even behelpen. Als tegemoetkoming sneeuwde het de eerste maand toen ik op de fiets ging en ben ik nog even spectaculair gevallen, maar voor de rest…

Maar sinds kort mag ik weer! Ik heb een nieuw lief in het hoge noorden! 3 uur treinen per reis en als het mee zit nog extra! Nu heeft men bij de NS ook wel door dat 3 uur best lang kan zijn… en zo verzinnen ze bijna voor iedere reis Delft - Leeuwarden weer nieuwe afleiding!

De ene keer rijdt de trein op het eerste stuk niet en wordt mij een busreisje aangeboden met complimenten van de NS, de andere keer is er weer een leuke omleiding via Schiphol, met als bonus veel extra passagiers om fijn mee te kunnen praten en om samen even stilstaan te staan om te kijken wie of wat er zo onfortuinlijk was om door ons geraakt te worden.

Deze zaterdag stond ik op het perron in Rotterdam ietwat vertwijfeld te kijken naar de borden: het voorste treinstel gaat naar Groningen en het achterste treinstel... dus ook! Best creatief voor een trein die ingeroosterd staat om naar Leeuwarden te gaan. De conductrice vertelde me even later dat ze gehoord had, dat de trein gewoon in Zwolle gesplitst zou worden en dat ik alleen even bij een van de tussen stops naar het andere deel moest lopen.

In Utrecht stond op het in het treinstel aanwezige digitale bord, dat dit het eindpunt van de reis was, maar dat was een grapje. Echt. Dus ik bleef nog even zitten. En maar goed ook want eenmaal in Zwolle bleek de trein in 3-en gesplitst te worden, 1 deel bleef daar, 1 deel ging naar Groningen en tot onze grote verrassing ging ons treinstel alsnog naar Leeuwarden. Dit werd ook bevestigd door de instappers die zich ook met die intentie bij ons gevoegd hadden. Goed dat ik niet eerder was overgestapt! Terwijl iedereen net een plekje gevonden had in de inmiddels redelijk volle trein, werd omgeroepen dat het toch allemaal anders moest… dus iedereen er uit…

Ik kan je verzekeren, de stemming zat er in! De tijd vloog om en het enige minpuntje van dit weekend was de anticlimax van de soepel lopende terugreis,

maar goed, het kan niet alle dagen feest zijn.

Waarom plas je niet in bed als je droomt dat je plast?

Ik ben een zijkert. Ik moet altijd, vooral als het absoluut niet uitkomt, dus ook in mijn slaap. Vanochtend vroeg droomde ik ook weer dat ik moest. Ik was op zoek naar een wc en toen ik hem opendeed wist ik het al… weer zo’n onmogelijke!

Ze zijn veel te vies, er is niets dat maar in de verste verte op een normale wc-pot lijkt en er is geen enkele mogelijkheid om e rop een acceptabele manier vanaf te komen. Maar ik moet dus wel. Heel nodig! Dus ik besluit de knop om te zetten in mijn hoofd en het gewoon te doen… staande, terwijl ik nat wordt van dingen waarvan ik niet wil weten van wat het is.

Nogmaals, ik ben een zijkert, ik moet erg vaak, dus dit soort dromen komen ook best vaak voor. Ik droom ook vaak dat ik in bed zit en op die manier dan moet plassen: de dekens over mijn benen en dan moet ik het dan maar in bed laten gaan…. En iedere keer word ik daarna wakker in een droog bed.

Iedere keer vraag ik me dan af: hoe kan het dat je niet echt in je bed plast, alle voorwaarden zijn er toch: je moet heel nodig, je geest geeft ten einde raad opdracht om te plassen en je voelt je spieren iig in je droom ontspannen… hoe kan je geest dan toch onderscheid maken tussen droom en werkelijkheid?

Dus mijn vraag is: Waarom plas je niet in bed als je droomt dat je plast?

Tim S. Trebla - deel 1

Na een jaar lang dagelijks foto's gemaakt en gepubliceerd  te hebben op flickr, waarbij reacties vanuit de hele wereld op zijn werk werd gepost, is het- en is er - nu tijd voor confrontaties in de analoge wereld. van half mei tot half juni 2011 hangt het werk van Tim S. Trebla in de bibliotheek in Delft en is tevens te zien en verkrijgbaar in de kunstsuper Hypo (een soort ludieke Aldi supermarkt maar dan met kunst) ook in Delft.

Ik heb zijn werk gevolgd en probeer wel eens te beschrijven aan anderen hoe dat er uit ziet en waarom mij het bevalt, maar dat valt nog niet mee. Daarom trok ik de stoute schoenen aan en besloot hem te interviewen. Hierbij het eerste deel.

Waarom fotografeer jij eigenlijk?

Voor mij is het een natuurlijke manier om beelden die ik zie of bedenk, te grijpen en vorm te geven. Het is een snellere manier dan tekenen of schilderen, wat ik in het verleden wel deed.

De eerste keer dat ik met de camera op stap ging, was bij mijn reis naar Thailand. Ik begon me toen te realiseren dat ik andere dingen vastleg dan de meeste mensen. Mijn reisgenoten fotografeerde de toeristische bezienswaardigheden, de monumenten en kerken en hun reisgenoten, al dan niet voor deze speciale plekjes. Ik kwam terug met foto’s van dingen die ik interessant vond, geen herinneringen maar situaties, straatbeelden, in de hoop dit weer over te kunnen brengen op mensen die dit niet gezien hadden.

Waarom wil je dan iets overbrengen?

Deels wil ik overbrengen van wat ik in mijn gedachtes heb, deels van wat ik zie, maar ook een mooi plaatje met een verhaal, liefst zodanig dat het met 1 blik overkomt en een reactie opwekt, zonder dat je erover na denkt. Ik wil dat het je in 1x grijpt… en daarna je misschien gaat afvragen…waarom krijg ik dit gevoel erbij?

Wat doet het met je, als wat jij zag, voelde of bedoelde ook daadwerkelijk overkomt?

Dat doet me best veel! Als ik merk dat mensen op 1 lijn zitten, ook zo associatief zijn, dat geeft zowel herkenning als erkenning: zie je wel, er zijn er meer dan ik!
Het voelt goed als mensen mij waarderen om mijn oorspronkelijke ideeën ipv het geijkte.
Het gaat me niet om de technische kant van een foto, maar het gaat me om de gedachte erachter, het voeding geven aan associaties, het opwekken van gevoelens en dus het gevoel van die (h)erkenning.

Als ik jouw werk zie en hoe je website is opgebouwd met een totale sfeer zowel in beeld maar zeer zeker ook in taal. Ik krijg een beeld van een kunstenaar die veel breder bezig is dan met foto’s, ik zie flarden van een complete wereld. Hoe zie jij dat zelf?

Ja, een wereldbeeld dat ik deels waarneem en deels schep, waarover ik communiceer. Ik leg andere verbanden in alledaagse situaties, die een emotionele lading opwekken en die ik probeer door te geven.

Wat je in teksten tussen de regels door lezen noemt, probeer ik met alle media vormen die ik gebruik te doen en te combineren, dat is veel interessanter dan het volledig uit te spellen. Ik wil dat je ruimte hebt voor je eigen fantasie. Ik vind verfilmingen van een boek ook altijd teleurstellend...die beelden stroken niet met je eigen invulling.
Als kind was ik gefascineerd door prentenboeken, je werd helemaal meegezogen in het verhaal en je vulde zelf van alles in.

Als 2 mensen naar een schilderij kijken, zullen ze het verschillend waarnemen. Die persoonlijke interactie en “ik weet niet wat het is, maar het doet me wat”... Daar hou ik van!

Jij hebt zo’n 365-dagen project gedaan , maar wat bezielde je toen je besloot jezelf op te leggen om een jaar lang ieder dag een foto te maken en te publiceren?

Ik was bezig een eigen stijl te ontwikkelen en wilde onderzoeken, welke kant dat op zou gaan en of ik de passie zou hebben om dit intensief te doen, ook als ik ziek ben of het druk heb met mijn werk.
Als ik dit 1 jaar vol hou, dan ben ik kennelijk gedreven genoeg om een volgende stap te zetten!

Wat was je inzet op het gebied van de kwaliteit van de individuele foto’s?

Ik wilde geen slechte foto’s, geen sorry foto’s: ze moesten minstens acceptabel zijn, liefst goed!

...en is dat gelukt?

Voor het grootste deel wel, er zitten mindere tussen maar die waren dan weer goed voor het leerproces, soms waren ze een opstapje voor het maken van andere foto’s.

...leerproces ?

Bijvoorbeeld bij gebrek aan inspiratie, ging ik voor mij nieuwe technieken uitproberen, zoals dubbel en driedubbelfoto;s (“niet doordraaien”), hiermee is bijv uiteindelijk de “dinner” foto ontstaan.

In het algemeen kun je in ieder geval stellen dat het doen van zo’n 365dagen project erg goed is voor je techniek, je camera beheersing: na zo’n jaar kun je blindelings alles vinden op je camera zonder een manual te hoeven raadplegen, waardoor je los kunt komen van de techniek.

Hoe zou je je werk beschrijven aan iemand die je werk nog nooit gezien heeft?

Mijn werk is eerder schilderachtig dan fotografisch. Ik speel graag met de randen, zoek surrealistische beeld en kleurgebruik, maar wel in dienst van de foto. Het hoeft niet altijd netjes te zijn, ik hou wel van een rauw rafel randje. Ik probeer er altijd wel iets in te leggen wat je aan het denken zet: “waarom krijg ik dit gevoel hierbij?”

… wat is  het verschil tussen fotografische en schilderachtige beelden?

Fotografische beelden leggen vast wat er is: what you see is what you get. Schilderachtige beelden zijn impressies van wat je ziet, geven ruimte aan een eigen visie en daarmee ook weer meer ruimte aan de interpretatie van de kijker.

Ja maar stel dat ik blind ben, nog nooit gezien heb, hoe zou je het dan beschrijven?

Tegen een blinde die nog nooit gezien heeft, zou ik mijn werk uitleggen met termen als: tussen de regels door lezen: met goed gekozen woorden en zinnen kun je een sfeer opbouwen, ook met niet bestaande woorden. Dit probeer ik met mijn foto’s ook en ik zoek de herkenning bij de kijker.

Wat zie je verder als overeenkomsten en verschillen tussen fotografie en schilderen?

Met fotografie leg je in 1 klik een beeld vast, je maakt een replica. Vroeger schilderde men ook met die intentie. Juist bij de opkomst van de fotografie is me zich daarvan gaan distantiëren en is men abstracter gaan werken in zowel vorm als kleurgebruik, het geen ruimte voor interpretatie laat.

Maar dat kan dus ook binnen de fotografie?

:)

(in het volgende deel: Tim versus Albert)